Menu
Beton komórkowy jest materiałem budowlanym stosunkowo młodym. Zasady jego wytwarzania z naturalnych surowców, odpowiednio spulchnionych w celu uzyskania struktury komórkowej, znane były dopiero pod koniec XIX wieku. Przemysłową produkcję autoklawizowanego betonu komórkowego zapoczątkowały firmy Szwedzkie Ytong (1929 r.) i Siporex (1934 r.), a następnie Hebel w Niemczech (1943 r.). Pierwsze wytwórnie w Polsce powstały w latach 1951-1952 na podstawie zakupionych licencji. Obecnie w Polsce funkcjonuje 30 wytwórni produkujących rocznie ok. 4 mln m3 betonu rocznie
Beton komórkowy wytwarza się z łatwo dostępnych, ale i odpowiednio przygotowanych surowców:
Środek spulchniający, wchodząc w reakcję ze składnikami spoiwa i kruszywa, powoduje wydzielanie się wodoru, który uchodząc z masy powoduje jej wyrastanie, spulchniając ją i w efekcie wytworzenie w betonie tysięcy porów, czyli komórek z uwięzionym w nich powietrzem. Otrzymaną masę betonową poddaje się obróbce cieplnej (autoklawizacji), po której beton komórkowy uzyskuje odpowiednią wytrzymałość i inne korzystne właściwości.
Gęstość objętościowa jest to stosunek masy betonu komórkowego do objętości, jaką zajmuje on łącznie z porami. W zależności od gęstości objętościowej w stanie suchym wyróżnia się odmiany betonu komórkowego. Porównanie gęstości objętościowej betonu komórkowego z gęstością objętościową innych powszechnie stosowanych materiałów jest korzystne dla betonu komórkowego. Jest on około 2-3 krotnie lżejszy od analogicznych ceramicznych i betonowych materiałów (z wyjątkiem pustaków ceramicznych poryzowanych). Dzięki swej lekkości elementy z betonu komórkowego mogą mieć rozmiary kilkunastu i więcej jednostek ceramicznych, nie przekraczając przy tym wielkości i ciężaru umożliwiającego ręczne ustawianie w murze. Niski ciężar to również łatwiejszy transport, mniejsze obciążenie fundamentów.
Wytrzymałość materiału jest to opór stawiany przez ciało stałe zniszczeniu jego struktury pod działaniem obciążenia. W murze elementy poddawane są ściskaniu. Marka betonu komórkowego to średnia wytrzymałość na ściskanie w stanie suchym. W zależności od wytrzymałości na ściskanie rozróżnia się betony różnych marek. Na podstawie wytrzymałości na ściskanie projektant oblicza tzw. wytrzymałość charakterystyczną murów, która zależy również od wytrzymałości na ściskanie zaprawy.
Mrozoodporność jest to właściwość nasyconego wodą materiału polegająca na tym, że nie ulega on zniszczeniu na skutek rozsadzania go przez wodę zamarzającą w porach. Beton komórkowy, nie zawilgocony nadmiernie jest materiałem odpornym na działanie mrozu i nie ulega destrukcji pod wpływem działania cyklicznych zamrażań.
Miarą izolacyjności cieplnej każdego materiału jest współczynnik przewodzenia ciepła. Niska wartość współczynnika powoduje, że wartość współczynnika przenikania ciepła U (dawniej k) przez ściany z tego materiału, jest odpowiednio niższa, co w konsekwencji prowadzi do zmniejszenia strat ciepła przez tę ścianę, a więc w efekcie i przez cały dom.
Odporność ogniowa jest to czas, w którym elementy budowlane zachowują swoje właściwości użytkowe w czasie działania ognia. Beton komórkowy jest materiałem niepalnym, zabezpiecza też budynek przed rozprzestrzenianiem się ognia. W wyniku działań ognia beton komórkowy, podobnie jak beton zwykły, ulega tylko powierzchownym spękaniom.
Wszystkie materiały budowlane pochodzenia mineralnego zawierają naturalne pierwiastki promieniotwórcze. Od roku 1980 obowiązuje w Polsce wymóg wykonywania badań surowców i materiałów budowlanych z punktu widzenia istniejących w nich stężeń naturalnych pierwiastków promieniotwórczych. Wyniki badań pokazują, że beton komórkowy ma niskie stężenie naturalnych pierwiastków promieniotwórczych – na poziomie 15 – 65 % wartości dopuszczalnych.
W przypadku pytań o dostępność materiałów budowlanych , skontaktuj się z naszym specjalistą. Oferujemy fachową pomoc w zakresie doradztwa oraz wyboru odpowiednich materiałów budowlanych.
